Skutki leczenia rdzeniowego zaniku mięśni nusinersenem.

Obecnie Spinraza (nusinersen) jest terapią zatwierdzoną do leczenia niemowląt w ponad 50 krajach, w Polsce jest refundowana od 1 stycznia 2019 roku. Na dzień 31 marca 2020 roku na świecie ponad 10000 osób było objętych leczeniem, w Polsce na dzień 1 stycznia 2020 roku w Polskim Rejestrze SMA figurowało ponad 720 osób. W oparciu o zestaw danych klinicznych pochodzących od około 300 pacjentów z szerokiego zakresu populacji SMA, najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi leczenia, były infekcje dróg oddechowych, gorączka, zaparcia, ból głowy, wymioty i ból pleców.

Efekty leczenia lekiem Spinraza

1. Badania w ramach projektu NURTURE są obecnie przedłużone do 8 roku życia, obejmują 25 pacjentów ze stanem przedobjawowym SMA typu 1 lub 2, którzy otrzymali pierwszą dawkę leku Spinraza przed 6 tygodniem życia.
Po 4,8 latach nieprzerwanej terapii nusinersenem, do lutego 2020 roku, wszyscy leczeni pacjenci ( średni wiek 3,8 lat) pozostawali przy życiu i nie wymagali stałej wentylacji. Ponadto 96% dzieci było w stanie samodzielnie chodzić, wiele z nich osiągnęło tę umiejętność w podobnym wieku co ich rówieśnicy i zachowało ją do końca badania.

W ciągu ostatnich 11 miesięcy obserwacji, jedno dziecko uzyskało zdolność chodzenia z pomocą, niektóre uzyskały w teście zaburzeń nerwowo-mięśniowych dla niemowląt CHOP-INTEND wynik 21 z 25 (84%).
U pacjentów z dwoma kopiami genu SMN2 zaobserwowano stabilizację lub poprawę wyników czynności ruchowych w skali HFMSE.

Spinraza była dobrze tolerowana, żadne dziecko nie przerwało udziału w badaniu z powodu działań niepożądanych związanych z leczeniem.

Wyniki dotychczasowych badań potwierdzają korzyści płynące z szybkiej diagnozy, wczesnego i długoterminowego leczenia lekiem Spinraza. Wskazują, że mali pacjenci z dotychczasowo ciężkim przebiegiem choroby uzyskują znaczące postępy w poprawie funkcji motorycznych, w porównaniu z naturalnym przebiegiem choroby.

Raport dotyczący programu terapii nusinersen

2. Z raportu HTA Consulting z 2019 roku:
Wszyscy uczestnicy programu wczesnego dostępu do nusinersenu w wieku 2 – 15 lat, odnotowali przyrost 2 – 31 punktów sprawności funkcjonalnej, mierzonej na 64-punktowej skali CHOP-INTEND.
Od czasu rozpoczęcia leczenia u nikogo objawy choroby nie uległy pogorszeniu.
Wśród zmian w obrębie twarzy zauważano poprawę mimiki, lepsze gryzienie, szerszy uśmiech i szersze rozwarcie żuchwy. Chorzy dłużej potrafili utrzymywać prosto głowę, pojawiał się zwiększony zakres obrotów głową.
Leczenie znacząco zwiększyło zakres ruchu palców dłoni i stóp, znikały przykurcze w dłoniach. Pojawiła się kontrola nad nogami, możliwość poruszania barkami, ramionami lub przedramionami, poprawiało się usztywnienie całego ciała.
Zauważono również poprawę działania układu oddechowego – głębszy oddech i łatwiejsze odkrztuszanie.
Wśród objawów niepożądanych po wkłuciu do kręgosłupa były bóle głowy, trwające od kilku godzin do tygodnia, ból pleców i nóg, ogólne osłabienie czy infekcje dróg oddechowych.

3. Wyniki dotychczasowych badań wskazują, że pacjenci z trzema kopiami SMN2, leczeni nusinersenem przed wystąpieniem objawów, osiągają prawidłowy rozwój motoryczny. Również pacjenci z dwiema kopiami SMN2, osiągają prawie normalny rozwój. Efekt terapeutyczny jest znacznie wyższy, niż u pacjentów leczonych po wystąpieniu objawów choroby. Leczenie po wystąpieniu objawów daje stabilizację stanu ruchowego, zdarza się, że powracają pewne funkcje już utracone, a chorzy stają się bardziej samodzielni. Jakie są skutki leczenia poszczególnych przypadków – dzieci i dorosłych, można przeczytać na stronie internetowej Fundacji SMA.

Podsumowanie

Prowadzone obecnie testy kliniczne SHINE i DEVOTE, pozwolą na sprawdzenie długofalowych skutków leczenia nusinersenem i ocenią bezpieczeństwo podawania wyższych dawek leku z mniejszą częstotliwością wkłucia lędźwiowego. Do oceny efektywności leczenia niemowląt służy skala CHOP-INTEND i HINE, są one również używane w badaniu pacjentów w bardziej zaawansowanych stadiach choroby. Do oceny pacjentów z SMA II i SMA III, z mniej zaawansowanymi objawami, używa się skali HFSME.